اثربخشی دو رویکرد طرحواره درمانی و دلبستگی درمانی بر سبکهای دلبستگی در دانشجویان مرحله عقد

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی دو رویکرد طرحواره‌درمانی و دلبستگی‌درمانی بر سبک‌های دلبستگی می‌باشد. روش: روش تحقیق نیمه آزمایشی بوده، که در آن از طرح‌ پیش ‌آزمون- پس آ زمون با گروه کنترل استفاده گردید. جامعه آماری کلیه دانشجویان در مرحله عقد دانشگاه کردستان بود، که برای ازدواج دانشجویی در واحد ازدواج دانشجویی دفتر نهاد رهبری آن دانشگاه ثبت‌نام کرده بودند. روش نمونه‌گیری به صورت در دسترس بود که ابتدا تمام آزمودنی‌ها (جامعه آماری) ابزارهای پژوهش را تکمیل نموده، از میان آن‌ها  تعداد 67 نفر از افرادی که نمره پایینی را درسبک های دلبستگی به دست آوردند، گزینش و سپس از این تعداد به طور تصادفی 45 نفر انتخاب شدند. این نمونه 45 نفری به صورت تصادفی در سه گروه پژوهش یعنی گروه‌های طرحواره‌درمانی، دلبستگی‌درمانی و کنترل هر کدام به تعداد 15 نفر گمارش شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه سبک‌های دلبستگی هازن و شیور بود که هر سه گروه پس از تکمیل پیش  ‌آزمون و 10 جلسه درمانیِ انفرادی آن‌ها را تکمیل کردند. بعد از سه ماه و در مرحله‌ پی‌گیری، آزمودنی‌ ها ابزار پژوهش را مجدداً تکمیل نمودند. روش تجزیه و تحلیل داده‌ها، تحلیل واریانس یک راهه روی نمرات تفاضل بود. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که در افزایش سبک دلبستگی ایمن، روش دلبستگی‌درمانی معنادار بوده است(002/0p≤). در کاهش سبک دلبستگی ناایمن، روش دلبستگی درمانی اثر معناداری داشته است (042/0p≤) اما در کاهش سبک دلبستگی دوسوگرا هیچ کدام از روش‌های درمانی تأثیر معناداری نداشته‌اند. نتایج: روش دلبستگی درمانی در کاهش سبک نا ایمن و افزایش سبک ایمن، روشی مناسب است که در مشاوره زوج‌های جوان مؤثر است